Το έργο αυτό δεν αποτελεί µόνο µια προειδοποίηση απέναντι στους κινδύνους, αλλά και έναν οδηγό για την καλλιέργεια θεραπευτικής ηθικής, καθώς προσφέρει πολύτιµα εργαλεία για την κατανόηση και διατήρηση των αναγκαίων ορίων στην ψυχοθεραπεία.
Πριν απ’ το «Αγάπα τον πλησίον σου» υπήρξε ο φόνος του αδελφού.
Όταν τα λόγια δεν είναι απλές κουβέντες, αλλά εργαλεία αµφισβήτησης. Όταν η πραγµατικότητά σου διαστρεβλώνεται στα χέρια κάποιου άλλου. Όταν αρχίζεις να αναρωτιέσαι… µήπως φταις εσύ. Το gaslighting είναι µια ύπουλη µορφή συναισθηµατικής χειραγώγησης. Αυτός που την ασκεί –συνειδητά ή ασυνείδητα– υπονοµεύει συστηµατικά τις αντιλήψεις, τις αναµνήσεις και τις πεποιθήσεις του άλλου. Ο στόχος; Να [...]
Ο Έρρι Ντε Λούκα, µε τη λιτή και ζωντανή γλώσσα του, ανασκαλεύει τις λεπτοµέρειες µιας σχέσης που αλλάζει δύο ζωές.
Ο διάσηµος νευροψυχίατρος, ψυχαναλυτής, ηθολόγος και συγγραφέας Boris Cyrulnik µάς παρουσιάζει το ταξίδι της ανθρώπινης ψυχής στις εποχές, επιστρατεύοντας µια οµάδα επιστηµονικών κλάδων που εκτείνονται από την προϊστορία και την ηθολογία έως τη νευροεπιστήµη, καθώς και την πλούσια κλινική του εµπειρία, εγκαινιάζοντας έτσι τον όρο «ψυχοοικολογία».
… όταν κάνω έρωτα εγώ, κάνω τη δική µου απόλαυση, ή του Άλλου; Σε αυτό το «κάνω» υπερισχύει το δίνω ή το έχω, το κατέχω ή το κατέχοµαι, το σώµα µου ή το σώµα του άλλου;
Όσο είχε φως στα µάτια του, ο πατέρας µου έβγαζε φωτογραφίες. Ένα ολόκληρο ράφι γέµισε από δικές µας εικόνες, παρµένες τόσο στις ξεχωριστές περιστάσεις όσο και στις καθηµερινές. Τις συγκέντρωνε δέκα χρόνια, όχι παραπάνω· τα χρόνια της πρώτης ευηµερίας και της απώλειας της όρασής του. Έτσι υπάρχουν τεκµήρια µε κάθε λεπτοµέρεια για µόνο µία ηλικία µου, [...]
Η Μαρί, ένα νόθο κοριτσάκι, µιλάει για τη µητέρα της τη Ζενί, ή Τρελοζενί, όπως τη λένε όλοι, που ξενοδουλεύει στις φάρµες και στα χωράφια, θωρακισµένη µέσα σε µια τροµακτική σιωπή. Καθώς η παιδική φωνή της Μαρί αφηγείται τη σκληρότητα της ζωής στην ύπαιθρο, δίνοντας συγχρόνως θαυµάσιες περιγραφές γεµάτες µυρωδιές και χρώµατα, αποκαλύπτονται και οι [...]
Ο αιτών άσυλο θεωρείται ντε φάκτο θύμα του πολέμου που μαίνεται στην πατρίδα του, κάτι που σχεδόν τον εμποδίζει να ψάξει να βρει τη δική του αιτιότητα. Αυτή η τάση να αντιμετωπίζονται ομοιόμορφα όλοι οι πρόσφυγες δεν τους επιτρέπει να υποκειμενικοποιηθούν. Αλλά ο ρόλος του κλινικού δεν είναι να ακούσει τη μοναδικότητα μέσα στην υποκειμενικότητα;
Είµαι ευγνώµων στους αναρίθµητους νεκρούς µου γι’ αυτό που πήρα· το κουβαλάω µαζί µου, όχι σαν πολύτιµο λείψανο, αλλά σαν κάτι που περιµένει ακόµα την πραγµατοποίησή του, σαν ανοιξιάτικο αεράκι που φυσάει από τον νοτιά.
Τέσσερα διηγήµατα που αποτελούν µία από τις κορυφαίες συγγραφικές στιγµές του Τόµας Μπέρνχαρντ. Στο πρώτο, διακαής πόθος του ετοιµοθάνατου Γκαίτε είναι να συναντήσει τον φιλόσοφο Λούντβιχ Βιτγκενστάιν και, µέσω αυτού του αναχρονισµού, µια ιλαροτραγική αφήγηση αποτυπώνει το παράλογο του θανάτου. Στο δεύτερο, ο ήρωας, εγκλωβισµένος σε ένα ασφυκτικό γονεϊκό περιβάλλον, βρίσκει καταφύγιο σε κάποιο σκοτεινό, [...]
Πιστεύω πως ένας άνθρωπος µπορεί πάντα να κάνει κάτι µ’ εκείνο που τον έχουν κάνει. Αυτόν τον ορισµό της ελευθερίας θα έδινα σήµερα: