… όταν κάνω έρωτα εγώ, κάνω τη δική µου απόλαυση, ή του Άλλου; Σε αυτό το «κάνω» υπερισχύει το δίνω ή το έχω, το κατέχω ή το κατέχοµαι, το σώµα µου ή το σώµα του άλλου;
Είµαι ευγνώµων στους αναρίθµητους νεκρούς µου γι’ αυτό που πήρα· το κουβαλάω µαζί µου, όχι σαν πολύτιµο λείψανο, αλλά σαν κάτι που περιµένει ακόµα την πραγµατοποίησή του, σαν ανοιξιάτικο αεράκι που φυσάει από τον νοτιά.
Πιστεύω πως ένας άνθρωπος µπορεί πάντα να κάνει κάτι µ’ εκείνο που τον έχουν κάνει. Αυτόν τον ορισµό της ελευθερίας θα έδινα σήµερα:
Tην εποχή της κατάρρευσης του ιδεώδους του πατέρα σε τι συνίσταται, ακόμα, η πατρική λειτουργία;
«Το να μιλήσουμε για τα βιβλία που αγαπήσαμε σημαίνει να μιλήσουμε για τη ζωή μας.
Γιατί μια ζωή είναι τα βιβλία της.»
Δεν είναι η νύχτα του θεού αλλά η νύχτα του ανθρώπου.
Το κράτα το φιλί από τον Massimo Recalcati είναι μια σειρά επτά σύντομων «μαθημάτων», που διερευνούν το μυστήριο και το θαύμα του έρωτα: από το τυχαίο γεγονός της συνάντησης έως και το γεγονός του τέλους ή της διάρκειας του έρωτα· διάρκεια που είναι μυστηριώδης και θαυμαστή, όπως το γεγονός κάθε πρώτης συνάντησης.
Η διδασκαλία είναι η δυνατότητα μεταμόρφωσης των γνωστικών αντικειμένων σε ερωτικά σώματα. Μια ώρα μαθήματος μπορεί να αλλάξει τη ζωή.
Μετά το Σύμπλεγμα του Τηλέμαχου και τα Χέρια της μητέρας, το Μυστικό του παιδιού συμπληρώνει μια μοναδική τριλογία περνώντας από τις φιγούρες του πατέρα και της μητέρας σε εκείνη του παιδιού.
Ο Massimo Recalcati διερευνά εδώ ένα θέμα-κλειδί της θεωρίας του Λακάν: την επιθυμία και τα αινίγματά της. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια γκαλερί με πορτρέτα, στα οποία απεικονίζονται τα διάφορα πρόσωπα της ανθρώπινης επιθυμίας: η ζηλόφθονη επιθυμία, η επιθυμία του Άλλου, η επιθυμία του τίποτα, η επιθυμία και το άγχος, η σεξουαλική επιθυμία, η ερωτική επιθυμία, η επιθυμία θανάτου, η επιθυμία του αναλυτή.
Ο ψυχαναλυτής Massimo Recalcati εξηγεί γιατί η απουσία της μητέρας είναι εξίσου σημαντική με την παρουσία της.
Με τον όρο σύμπλεγμα του Τηλέμαχου ο Massimo Recalcati επιχειρεί να προσεγγίσει την καινούρια μορφή δυσφορίας των νέων σε μια εποχή κατά την οποία η συμβολική εξουσία του πατέρα έχει χάσει το εκτόπισμά της.