«Η πολιτική υπήρξε για μένα η οργή που οργανώνεται, ο κάλος που σκληραίνει. Δεν πέρασαν βδομάδες, πέρασαν χρόνια, γνώρισα τα όπλα, σκότωσα ανθρώπους, πρώτα έναν, έπειτα κι άλλον». «Αποκάλυψα στους γονείς μου την πρόθεση να γίνω ιερέας, αντέταξα στις ενστάσεις τους μονάχα μια βουβή ισχυρογνωμοσύνη». «Γνώρισα πολλούς ανθρώπους και κοιμήθηκα σε πολλά κελιά, στη φυλακή [...]

Ανθολογία σπουδαίων αντιπολεμικών κειμένων

Η συγγραφέας Στέργια Κάββαλου στην ποιητική της συλλογή «δρόμος από γάλα».

Ποιητική συλλογή στη διάλεκτο των γκρίκο

Ένα κορίτσι που σώθηκε από δελφίνια στη θάλασσα μεγαλώνει ορφανό σ’ ένα ελληνικό νησί. Τη λένε Ειρήνη, την ημέρα ζει στη στεριά, τη νύχτα σμίγει στη θάλασσα με την αληθινή της οικογένεια. Στα δεκατέσσερά της, έγκυος, εμπιστεύεται την ιστορία της σ’ έναν περαστικό ξένο.

Ξυπνάς, δεν βλέπεις το τραπέζι πουθενά. Μάλλον το 'φαγες κι αυτό χτες βράδυ! Φτου κι απ' την αρχή: δίαιτα. Θα τα καταφέρεις αυτή τη φορά; Μάλλον όχι, μάλλον ναι... Ξεκινάς το ταξίδι, φτάνεις στον προορισμό σου... όμως, κάποιοι συνεπιβάτες σου έχουν φύγει. Είναι αυτοί που πάντα αρέσκονταν να σε βλέπουν στην αφετηρία.

Η μεγάλη Ιστορία που σαρώνει τη μικρή ιστορία του καθενός μας. Οι άνθρωποι σαν φύλλα στον άνεμο, σ' ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι με τη βαθιά ανθρωπιά της Irene Nemirovsky.

γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται.