MASSIMO RECALCATI
Τα χέρια της μητέρας
€15,09 €13,58
Η μητέρα που καταπιέζει τη γυναίκα -όπως συνέβαινε στην πατριαρχική εκδοχή της μητρότητας- ή η γυναίκα που αρνείται τη μητέρα -όπως συμβαίνει στην υπερμοντέρνα εποχή μας- δεν είναι δύο απεικονίσεις της μητέρας, αλλά δύο αποκλίσεις της εξίσου παθολογικές. Αυτό το βιβλίο στέκεται σε αυτό, χωρίς καθόλου ωστόσο να σκοπεύει να περιορίσει τη μητρότητα στην παθολογία της. Η διδασκαλία του Λακάν έδειξε πως η υπόσταση της επιθυμίας της γυναίκας ως μη εξ ολοκλήρου απορροφημένης σε αυτή της μητέρας είναι η ουσιαστική προϋπόθεση ώστε η επιθυμία της μητέρας να μπορεί να είναι δημιουργική. Μόνο αν το βλέμμα της μητέρας δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην ύπαρξη του παιδιού, η μητρότητα μπορεί να ολοκληρώσει τη λειτουργία της. Είναι αυτό που καθημερινά διδάσκει η ψυχανάλυση: Μόνο αν η μητέρα δεν είναι όλη μητέρα, το παιδί μπορεί να βιώσει την απουσία αυτή που καθιστά δυνατή την είσοδο του στον κόσμο των συμβόλων και του πολιτισμού”.
Η απουσία της μητέρας είναι εξίσου σημαντική με την παρουσία της.
Σε απόθεμα
| Συγγραφέας | |
|---|---|
| Ξενόγλωσσος τίτλος | Le mani della madre |
| Επιμελητής | Xρήστος Πονηρός |
| Ημ. Έκδοσης | Ιούνιος 2017 |
| Τόπος Έκδοσης | Αθήνα |
| Δέσιμο | Softcover |
| Σελίδες | 226 |
Σχετικά προϊόντα
Γιατί τα χαρακτηριστικά της σοφής γυναίκας να είναι τόσο σηµαντικά για τη νέα και γιατί η σοφία και η ζωτικότητα της νέας να είναι τόσο σηµαντικές για τη γεροντότερη; Μαζί συµβολίζουν δύο ουσιαστικές πλευρές που εντοπίζονται στην ψυχή κάθε γυναίκας µεµονωµένα· γιατί η ψυχή της γυναίκας χάνεται στα βάθη του χρόνου και το πνεύµα της είναι αιώνια νέο... αυτά τα δύο µαζί συνθέτουν το "να είσαι νέα ενώ γερνάς, γριά όσο είσαι νέα" . Η ψυχαναλύτριαClarissa Pinkola Estés ξυπνάει τα πανάρχαια πνεύµατα, τις παλιές ψυχές, εκείνες που κοιµούνται στους κορµούς των δέντρων, στο δάσος, στα ρέματα και στους καταρράχτες.
Είναι παράξενη η ζωή, δεν είναι; Αλλά γι' αυτό είναι και συναρπαστική. Φανταστείτε να ζούσαμε μια ζωή ήρεμη και ισορροπημένη, χωρίς γεγονότα, χωρίς κρίσεις, χωρίς τραύματα να ξεπεράσουμε, αλλά μόνο με ρουτίνα, χωρίς κάτι άξιο να συγκρατήσουμε στη μνήμη: δεν θα είχαμε καν τη δυνατότητα να ανακαλύψουμε ποιοι είμαστε. Κανένα γεγονός και επομένως καμία ιστορία, καμία ταυτότητα. Δεν θα μπορούσαμε να πούμε: "Μου συνέβη αυτό, ξέρω ποιος είμαι αφού ξέρω τι είμαι ικανός να κάνω μπροστά στις αντιξοότητες". Τα ανθρώπινα όντα είναι συναρπαστικά επειδή η ζωή τους είναι Ο Boris Cyrulnik μας μιλά για την ανθεκτικότητα, αυτή τη φορά μέσα από μια συναρπαστική βιωματική αφήγηση.
Τα γηρατειά δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι ένα απαραίτητο στοιχείο της ανθρώπινης συνθήκης, σχεδιασμένο από την ψυχή. Η γήρανση είναι εγγεγραμμένη στη φύση μας. Κι όμως μας προκαλεί εντύπωση που η ανθρώπινη ζωή εκτείνεται πολύ πιο πέρα από την αναπαραγωγική ηλικία και αντέχει περισσότερο στον χρόνο απ' ό,τι οι μύες και οι αισθήσεις μας. Για να προσεγγίσουμε τα γηρατειά, χρειαζόμαστε εμπνευσμένες ιδέες, που θα μιλήσουν γι' αυτά με ένα πνεύμα αντάξιό τους. Αυτή την οπτική θα συναντήσετε σε τούτο το βιβλίο, μια οπτική που υπόσχεται να αναζωογονήσει τη σκέψη του αναγνώστη με ένα λουτρό εσωτερικής γνώσης, ικανής να επηρεάσει βαθιά και μόνιμα τη μετάβαση στα ύστερα χρόνια.
H Κατρίν Μιγιό σκιαγραφεί στο βιβλίο αυτό «τον δικό της Λακάν», όπως λέει η ίδια. Σύντροφος του Ζακ Λακάν τα τελευταία χρόνια της ζωής του, ψυχαναλύτρια και συγγραφέας, η Μιγιό γράφει με μια ματιά τρυφερή, παιγνιώδη και ταυτόχρονα θαυμαστική. Μας αποκαλύπτει έναν άνθρωπο απλό και γενναιόδωρο στις σχέσεις του με τους άλλους, ελεύθερο στη συμπεριφορά [...]
Απέναντι στην απώλεια, στις αντιξοότητες και στον πόνο που όλοι αργά ή γρήγορα συναντάμε στη ζωή, πολλές στρατηγικές είναι δυνατές. Είτε αφηνόμαστε στον πόνο και σταδιοδρομούμε ως θύματα, είτε κάνουμε κάτι για να τον ξεπεράσουμε". Ο Boris Cyrulnik συναντά, σε διαφορετικές κουλτούρες όλου του κόσμου, ανθρώπους πληγωμένους, σωστά σκιάχτρα, αναλύει τη ζωή τους και αφηγείται πώς κατόρθωσαν να επουλώσουν τα τραύματά τους και να μετατρέψουν την ευθραυστότητά τους σε δύναμη ζωής.
Η διπολική διαταραχή δεν είναι μια ασθένεια σαν τις άλλες. Το ίδιο πρόσωπο μια βρίσκεται στο απόγειο της ευφορίας και μια στο έσχατο σημείο της απελπισίας. Μια ασθένεια που προκαλεί πόνο και οδηγεί συχνά στην αυτοκτονία, συνυφασμένη όμως με την ίδια τη ζωή, τον έρωτα και τη δημιουργία.