Catherine Millot
Η ζωή με τον Λακάν
€12,26 €11,04
Σε απόθεμα
Ο Λακάν δεν «ψυχολογούσε», δεν είχε δεύτερες σκέψεις, δεν απέδιδε προθέσεις στον άλλον…
H Κατρίν Μιγιό σκιαγραφεί «τον δικό της Λακάν». Η Σύντροφος του Ζακ Λακάν τα τελευταία χρόνια της ζωής του, μας αποκαλύπτει μια άλλη πτυχή της προσωπικότητάς του, τρυφερή και διαφωτιστική συνάμα για κάποια κεντρικά θέματα της διδασκαλίας του.
Το 2016 η συγγραφέας τιμήθηκε με το λογοτεχνικό βραβείο Αντρέ Ζιντ για το έργο αυτό
| Δέσιμο | Softcover |
|---|---|
| Επιμελητής | Συλβί Ρηγοπούλου |
| Ημ. Έκδοσης | Μάιος 2018 |
| Μεταφραστής | Μαρίνα Κουνεζή |
| Ξενόγλωσσος τίτλος | La vie avec Lacan |
| Σελίδες | 196 |
| Συγγραφέας | |
| Τόπος Έκδοσης | Αθήνα |
Αξιολογήσεις
Δεν υπάρχει καμία αξιολόγηση ακόμη.
Σχετικά προϊόντα
"Εσάς; Τι θα σας έλειπε περισσότερο, αν ήταν να χαθεί για πάντα από τη ζωή σας;" Αυτό αναρωτιέται η διακεκριμένη ανθρωπολόγος Φρανσουάζ Εριτιέ συνθέτοντας σταδιακά ένα μωσαϊκό μικρών προσωπικών "τίποτε", με τον αναγνώστη να βρίσκει τον εαυτό του τρώγοντας πεταλίδες πλάι στο κύμα, βγάζοντας ένα πετραδάκι από το παπούτσι του, παλεύοντας στα ψεύτικα με έναν φίλο, χουζουρεύοντας το πρωί στο κρεβάτι.
Η μητέρα που καταπιέζει τη γυναίκα -όπως συνέβαινε στην πατριαρχική εκδοχή της μητρότητας- ή η γυναίκα που αρνείται τη μητέρα -όπως συμβαίνει στην υπερμοντέρνα εποχή μας- δεν είναι δύο απεικονίσεις της μητέρας, αλλά δύο αποκλίσεις της εξίσου παθολογικές. Αυτό το βιβλίο στέκεται σε αυτό, χωρίς καθόλου ωστόσο να σκοπεύει να περιορίσει τη μητρότητα στην παθολογία της. Η διδασκαλία του Λακάν έδειξε πως η υπόσταση της επιθυμίας της γυναίκας ως μη εξ ολοκλήρου απορροφημένης σε αυτή της μητέρας είναι η ουσιαστική προϋπόθεση ώστε η επιθυμία της μητέρας να μπορεί να είναι δημιουργική. Μόνο αν το βλέμμα της μητέρας δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην ύπαρξη του παιδιού, η μητρότητα μπορεί να ολοκληρώσει τη λειτουργία της. Είναι αυτό που καθημερινά διδάσκει η ψυχανάλυση: Μόνο αν η μητέρα δεν είναι όλη μητέρα, το παιδί μπορεί να βιώσει την απουσία αυτή που καθιστά δυνατή την είσοδο του στον κόσμο των συμβόλων και του πολιτισμού". Η απουσία της μητέρας είναι εξίσου σημαντική με την παρουσία της.
Ένα παιδί ατενίζει το πέλαγος. Είναι ο Τηλέμαχος, που ζητά δικαιοσύνη: δεν υπάρχει πλέον Νόμος στη γη του, μόνο η φαινομενικά ατελείωτη Νύχτα των Μνηστήρων... Ο Τηλέμαχος περιμένει τον πατέρα του, τον Οδυσσέα, για να επαναφέρει τη συμβολική τάξη στον ρημαγμένο οίκο του. Αντίθετα με τον Οιδίποδα, που πέφτει τυφλωμένος από ενοχή για την εγκληματική του επιθυμία, αντίθετα με τον Νάρκισσο, που θαμπώνεται από τη στείρα ομορφιά της εικόνας του, ο Τηλέμαχος ατενίζει το πέλαγος με μάτια ορθάνοιχτα αναζητώντας τον πατέρα, το Νόμο του πατέρα. Τα σημερινά παιδιά μοιάζουν στον Τηλέμαχο. Ψάχνουν με το βλέμμα αυτό (ν) που θα επιστρέψει από τη θάλασσα, αναζητούν το Νόμο που θα τους ανοίξει νέους ορίζοντες. Γιατί ο πατέρας, αν και δεν είναι ο κάτοχος του Νόμου, αν και δεν γνωρίζει το έσχατο νόημα της ζωής, καταδεικνύει ωστόσο μέσα από τη σαρκωμένη μαρτυρία της ύπαρξής του ότι είναι δυνατόν -είναι ακόμα δυνατόν- να νοηματοδοτήσει αυτό τον κόσμο, να μεταδώσει την επιθυμία, να μιλήσει για το μέλλον· να πει στον Τηλέμαχο ότι ακόμα δεν έχουν συμβεί τα πάντα, ότι ακόμα δεν τα έχουμε δει όλα. Να καταστήσει, εντέλει, το Παιδί αληθινό κληρονόμο, ικανό όχι μόνο να παραλάβει ένα νόημα για τον κόσμο, αλλά και να ανακαλύψει καινούρια νοήματα του κόσμου, καινούριους κόσμους νοήματος.
Γιατί τα χαρακτηριστικά της σοφής γυναίκας να είναι τόσο σηµαντικά για τη νέα και γιατί η σοφία και η ζωτικότητα της νέας να είναι τόσο σηµαντικές για τη γεροντότερη; Μαζί συµβολίζουν δύο ουσιαστικές πλευρές που εντοπίζονται στην ψυχή κάθε γυναίκας µεµονωµένα· γιατί η ψυχή της γυναίκας χάνεται στα βάθη του χρόνου και το πνεύµα της είναι αιώνια νέο... αυτά τα δύο µαζί συνθέτουν το "να είσαι νέα ενώ γερνάς, γριά όσο είσαι νέα" . Η ψυχαναλύτρια Clarissa Pinkola Estés ξυπνάει τα πανάρχαια πνεύµατα, τις παλιές ψυχές, εκείνες που κοιµούνται στους κορµούς των δέντρων, στο δάσος, στα ρέματα και στους καταρράχτες.
«Όταν, τον 19ο αιώνα, ανακαλύφθηκε ο ωκεανός του Ασυνείδητου, ο Φρόυντ, προσεγγίζοντας τη νήσο της Απώθησης, προαισθάνθηκε ότι μακριά, μέσα στην ομίχλη, σχηματίζονταν οι απόκρημνες ακτές του "Βράχου της βιολογίας". Οι νευροεπιστήμες όμως εκείνης της εποχής απαγόρευαν την πλεύση προς αυτά τα άγνωστα νερά. Σήμερα, χάρη στις τεχνικές της νευροαπεικόνισης και στα ηθολογικά δεδομένα, τα βάθη αυτά μπορούν να εξερευνηθούν. Ο ερευνητής ανακαλύπτει τότε ένα άλλο ασυνείδητο, βιολογικό αυτή τη φορά, που διαφέρει από το φροϋδικό και ταυτόχρονα συνδέεται με αυτό με έναν τρόπο συγκρουσιακό, όπως δυο άλογα που τραβούν το ίδιο άρμα προς αντίθετες κατευθύνσεις».
Τα γηρατειά δεν είναι ένα τυχαίο γεγονός. Είναι ένα απαραίτητο στοιχείο της ανθρώπινης συνθήκης, σχεδιασμένο από την ψυχή. Η γήρανση είναι εγγεγραμμένη στη φύση μας. Κι όμως μας προκαλεί εντύπωση που η ανθρώπινη ζωή εκτείνεται πολύ πιο πέρα από την αναπαραγωγική ηλικία και αντέχει περισσότερο στον χρόνο απ' ό,τι οι μύες και οι αισθήσεις μας. Για να προσεγγίσουμε τα γηρατειά, χρειαζόμαστε εμπνευσμένες ιδέες, που θα μιλήσουν γι' αυτά με ένα πνεύμα αντάξιό τους. Αυτή την οπτική θα συναντήσετε σε τούτο το βιβλίο, μια οπτική που υπόσχεται να αναζωογονήσει τη σκέψη του αναγνώστη με ένα λουτρό εσωτερικής γνώσης, ικανής να επηρεάσει βαθιά και μόνιμα τη μετάβαση στα ύστερα χρόνια.
Δώστε πρώτος μία αξιολόγηση “Η ζωή με τον Λακάν”