ΤΟ ΒΑΡΟΣ ΤΗΣ ΠΕΤΑΛΟΥΔΑΣ

Ο λαχνός της δεκαεξάχρονης Νόμι Νίκελ είναι μια κοινωνία κλειστή που καταπιέζει ασφυκτικά τα μέλη της. Μια φονταμενταλιστική κοινότητα Μενονιτών, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, έχει ως μοναδικό σκοπό να κάνει τη ζωή μια προσομοίωση του θανάτου. Αυτός ο δια βίου θάνατος είναι η ζωή της Νόμι, μια ζωή που δεν επέλεξε η ίδια. Η αφόρητη καταπίεση οδηγεί σταδιακά τα μέλη της οικογένειάς της σε απόδραση. Ένα σπίτι όπου όλα τα έπιπλα εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο όπως οι άνθρωποι. Η Νόμι αντιτάσσει στην κατάρρευση του περιβάλλοντός της ένα πνεύμα αναρχικό, γεμάτο νεανικό σφρίγος, και γίνεται η ίδια αφηγήτρια του θεάτρου της ζωής της. Ένα βιβλίο με διάχυτο χιούμορ αλλά και σπαραγμό, που διαβάζεται από την αρχή ως το τέλος με μια ανάσα

Η Τατιάνα Ιβάνοβνα αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στην οικογένεια των Καρίν, τους είδε να γεννιούνται και να μεγαλώνουν. Όταν η Ρωσική Επανάσταση τους διώχνει από τη γη τους, εκείνη τους ακολουθεί, πρώτα στην Οδησσό κι ύστερα στο Παρίσι. Εκεί, σ' ένα μικρό διαμέρισμα, οι εξόριστοι, γυρίζουν γύρω γύρω σαν τις μύγες του φθινοπώρου... Η μεγάλη Ιστορία που σαρώνει τη μικρή ιστορία του καθενός μας. Οι άνθρωποι σαν φύλλα στον άνεμο, σ' ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι με τη βαθιά ανθρωπιά της Irene Nemirovsky, που στριφογύρισε κι αυτή σαν μύγα του φθινοπώρου.

Τέλος καλοκαιριού σε ένα νησί του Τυρρηνικού Πελάγους, στα μέσα της δεκαετίας του '50. Ένας έφηβος της μεταπολεμικής γενιάς, που βγαίνει για ψάρεμα σαν να ασκείται σε τέχνη, συναντιέται με ένα κορίτσι μεγαλύτερό του, σημαδεμένο από ένα μυστικό και από τη βαθιά θλίψη για τον πατέρα της που έχασε στον πόλεμο. Μπορεί οι μεγάλοι να μην μιλάνε πια για το παρελθόν, αλλά το αγόρι το νιώθει πάνω του νωπό και διψάει για μια απάντηση. Η απάντηση που του δίνει το κορίτσι είναι καθοριστική σαν γενέθλιος τόπος.

Τη «Φύση Γυμνή» την αφουγκράστηκα. Είναι μια θεολογική αφήγηση: αν ο κόσμος και τα ζώντα πλάσματα είναι δημιουργήματα μιας θεότητας, τότε αναγκαστικά κάθε αφήγηση είναι το ίδιο.