δρόμος από γάλα

Η Τατιάνα Ιβάνοβνα αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στην οικογένεια των Καρίν, τους είδε να γεννιούνται και να μεγαλώνουν. Όταν η Ρωσική Επανάσταση τους διώχνει από τη γη τους, εκείνη τους ακολουθεί, πρώτα στην Οδησσό κι ύστερα στο Παρίσι. Εκεί, σ' ένα μικρό διαμέρισμα, οι εξόριστοι, γυρίζουν γύρω γύρω σαν τις μύγες του φθινοπώρου... Η μεγάλη Ιστορία που σαρώνει τη μικρή ιστορία του καθενός μας. Οι άνθρωποι σαν φύλλα στον άνεμο, σ' ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι με τη βαθιά ανθρωπιά της Irene Nemirovsky, που στριφογύρισε κι αυτή σαν μύγα του φθινοπώρου.

Ξυπνάς, δεν βλέπεις το τραπέζι πουθενά. Μάλλον το 'φαγες κι αυτό χτες βράδυ! Φτου κι απ' την αρχή: δίαιτα. Θα τα καταφέρεις αυτή τη φορά; Μάλλον όχι, μάλλον ναι... Ξεκινάς το ταξίδι, φτάνεις στον προορισμό σου... όμως, κάποιοι συνεπιβάτες σου έχουν φύγει. Είναι αυτοί που πάντα αρέσκονταν να σε βλέπουν στην αφετηρία.

«Συμβαίνει οι άνθρωποι να κάθονται και να μου διηγούνται για τις σκληρές μέρες τους, για ταξίδια, αγρύπνια, πείνα. Πρέπει να υπάρχει μια σιωπή στο πρόσωπό μου που τους καθησυχάζει: δε θα τους διακόψω. Οι γυναίκες όχι, απομονώνονται μεταξύ τους για να διηγηθούν. Οι γυναίκες είναι νησιά. Η Ειρήνη δεν έχει θέση ανάμεσά τους ούτε ανάμεσα στους άντρες». Ένα κορίτσι που σώθηκε από δελφίνια στη θάλασσα μεγαλώνει ορφανό σ’ ένα ελληνικό νησί. Τη λένε Ειρήνη, την ημέρα ζει στη στεριά, τη νύχτα σμίγει στη θάλασσα με την αληθινή της οικογένεια. Στα δεκατέσσερά της είναι έγκυος κι εμπιστεύεται την ιστορία της σ’ έναν περαστικό ξένο.