Πεζογραφία
Ανθολογία σπουδαίων αντιπολεμικών κειμένων
Ένα κορίτσι που σώθηκε από δελφίνια στη θάλασσα μεγαλώνει ορφανό σ’ ένα ελληνικό νησί. Τη λένε Ειρήνη, την ημέρα ζει στη στεριά, τη νύχτα σμίγει στη θάλασσα με την αληθινή της οικογένεια. Στα δεκατέσσερά της, έγκυος, εμπιστεύεται την ιστορία της σ’ έναν περαστικό ξένο.
Η μεγάλη Ιστορία που σαρώνει τη μικρή ιστορία του καθενός μας. Οι άνθρωποι σαν φύλλα στον άνεμο, σ' ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι με τη βαθιά ανθρωπιά της Irene Nemirovsky.
γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται.
Τη «Φύση Γυμνή» την αφουγκράστηκα. Είναι μια θεολογική αφήγηση: αν ο κόσμος και τα ζώντα πλάσματα είναι δημιουργήματα μιας θεότητας, τότε αναγκαστικά κάθε αφήγηση είναι το ίδιο.
Ένα αγόρι ψάχνει να βρει μια απάντηση που βασανίζει μικρούς και μεγάλους καθώς αφορά το βαρύ παρελθόν του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορεί οι μεγάλοι να μην μιλάνε πια για το παρελθόν, αλλά το αγόρι το νιώθει πάνω του νωπό και διψάει για μια απάντηση.
Το μέστωμα του αγοριού που γίνεται άντρας, βιώνοντας πολέμους, επαναστάσεις, φιλίες, αγάπες, μεγάλες απώλειες και μικρές νίκες.
Τι είναι αυτό που καθορίζει τον νικητή σε μια σκληρή μονομαχία αν όχι το βάρος μιας πεταλούδας; Έτσι συμβαίνει και σε αυτή τη νουβέλα όπου μονομάχοι είναι ένας κυνηγός και ένα αγριόγιδο. Μια νουβέλα βαθιά συμβολική, με φόντο τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τον θάνατο.
Αφήγηση δροσερή και απολαυστική, με ψυχολογικές προεκτάσεις, που θίγει το ζήτημα της αντιπαράθεσης των γενεών και τη δυσκολία προσαρμογής του ατόμου στην κοινωνική συμβατικότητα. Οι Publishers Weekly, Kirkus Reviews, Amazon.com και Horn Books το επέλεξαν ως ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς.
Ένα βιβλίο καθρέφτης της εποχής του μεσοπολέμου. Ένα διαμάντι της κλασικής λογοτεχνίας με αυτοβιογραφικά στοιχεία της εβραίας συγγραφέα, που θανατώθηκε στα τριάντα εννέα της χρόνια, αλλά πρόλαβε ν' αφήσει πίσω της έναν θησαυρό.
Η ζωή του Τσέχωφ υπήρξε σύντομη: η αρρώστια τον πήρε πρόωρα. Το ίδιο πρόωρα χάθηκε και η βιογράφος του, παρότι η αρρώστια που την πήρε δεν μαινόταν μέσα της αλλά πάνω από τον κόσμο.
Μια φονταμενταλιστική κοινότητα Μενονιτών, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, έχει ως μοναδικό σκοπό να κάνει τη ζωή μια προσομοίωση του θανάτου. Αυτός ο δια βίου θάνατος είναι η ζωή της Νόμι, μια ζωή που δεν επέλεξε η ίδια.