Το παιχνίδι της χήνας

Γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται.

Ξυπνάς, δεν βλέπεις το τραπέζι πουθενά. Μάλλον το 'φαγες κι αυτό χτες βράδυ! Φτου κι απ' την αρχή: δίαιτα. Θα τα καταφέρεις αυτή τη φορά; Μάλλον όχι, μάλλον ναι... Ξεκινάς το ταξίδι, φτάνεις στον προορισμό σου... όμως, κάποιοι συνεπιβάτες σου έχουν φύγει. Είναι αυτοί που πάντα αρέσκονταν να σε βλέπουν στην αφετηρία.

«Συμβαίνει οι άνθρωποι να κάθονται και να μου διηγούνται για τις σκληρές μέρες τους, για ταξίδια, αγρύπνια, πείνα. Πρέπει να υπάρχει μια σιωπή στο πρόσωπό μου που τους καθησυχάζει: δε θα τους διακόψω. Οι γυναίκες όχι, απομονώνονται μεταξύ τους για να διηγηθούν. Οι γυναίκες είναι νησιά. Η Ειρήνη δεν έχει θέση ανάμεσά τους ούτε ανάμεσα στους άντρες». Ένα κορίτσι που σώθηκε από δελφίνια στη θάλασσα μεγαλώνει ορφανό σ’ ένα ελληνικό νησί. Τη λένε Ειρήνη, την ημέρα ζει στη στεριά, τη νύχτα σμίγει στη θάλασσα με την αληθινή της οικογένεια. Στα δεκατέσσερά της είναι έγκυος κι εμπιστεύεται την ιστορία της σ’ έναν περαστικό ξένο.  

Ο λαχνός της δεκαεξάχρονης Νόμι Νίκελ είναι μια κοινωνία κλειστή που καταπιέζει ασφυκτικά τα μέλη της. Μια φονταμενταλιστική κοινότητα Μενονιτών, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, έχει ως μοναδικό σκοπό να κάνει τη ζωή μια προσομοίωση του θανάτου. Αυτός ο δια βίου θάνατος είναι η ζωή της Νόμι, μια ζωή που δεν επέλεξε η ίδια. Η αφόρητη καταπίεση οδηγεί σταδιακά τα μέλη της οικογένειάς της σε απόδραση. Ένα σπίτι όπου όλα τα έπιπλα εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο όπως οι άνθρωποι. Η Νόμι αντιτάσσει στην κατάρρευση του περιβάλλοντός της ένα πνεύμα αναρχικό, γεμάτο νεανικό σφρίγος, και γίνεται η ίδια αφηγήτρια του θεάτρου της ζωής της. Ένα βιβλίο με διάχυτο χιούμορ αλλά και σπαραγμό, που διαβάζεται από την αρχή ως το τέλος με μια ανάσα