ΘΡΑΥΣΜΑΤΑ ΠΟΛΕΜΟΥ

Αντισυμβατικός, ιδιαίτερα έξυπνος, ευαίσθητος και μοναχικός. Αυτός είναι ο 18χρονος Τζέιμς, γόνος αστικής διαλυμένης οικογένειας της Νέας Υόρκης, που μόλις αποφοίτησε απ’ το σχολείο και εναντιώνεται στο "λαμπρό μέλλον" που ετοιμάζουν οι άλλοι γι’ αυτόν. Αντιμέτωπος με τους γονείς, τους φίλους, την ψυχολόγο του, με σύμμαχο και εξομολογητή τη γιαγιά του, προσπαθεί ν’ ανακαλύψει την ταυτότητά του με όπλα τη λογική και το αφοπλιστικό χιούμορ. Αφήγηση δροσερή και απολαυστική, με ψυχολογικές προεκτάσεις, που θίγει το ζήτημα της αντιπαράθεσης των γενεών και τη δυσκολία προσαρμογής του ατόμου στην κοινωνική συμβατικότητα. Οι Publishers Weekly, Kirkus Reviews, Amazon.com και Horn Books το επέλεξαν ως ένα από τα καλύτερα βιβλία της χρονιάς.

Η αφήγηση της Χέλγκα Σνάιντερ, είναι η δραματική ιστορία μιας κόρης που δεν ένιωσε ποτέ τη μητρική αγάπη. «Ορφάνεψε» από τα τέσσερά της χρόνια, όταν η μητέρα της εγκατέλειψε σύζυγο και παιδιά για να υπηρετήσει ως δεσμοφύλακας στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί.

«Συμβαίνει οι άνθρωποι να κάθονται και να μου διηγούνται για τις σκληρές μέρες τους, για ταξίδια, αγρύπνια, πείνα.Πρέπει να υπάρχει μια σιωπή στο πρόσωπό μου που τους καθησυχάζει: δε θα τους διακόψω.Οι γυναίκες όχι, απομονώνονται μεταξύ τους για να διηγηθούν. Οι γυναίκες είναι νησιά. Η Ειρήνη δεν έχει θέση ανάμεσά τους ούτε ανάμεσα στους άντρες».Ένα κορίτσι που σώθηκε από δελφίνια στη θάλασσα μεγαλώνει ορφανό σ’ ένα ελληνικό νησί. Τη λένε Ειρήνη, την ημέρα ζει στη στεριά, τη νύχτα σμίγει στη θάλασσα με την αληθινή της οικογένεια. Στα δεκατέσσερά της είναι έγκυος κι εμπιστεύεται την ιστορία της σ’ έναν περαστικό ξένο. 

Η Τατιάνα Ιβάνοβνα αφιέρωσε ολόκληρη τη ζωή της στην οικογένεια των Καρίν, τους είδε να γεννιούνται και να μεγαλώνουν. Όταν η Ρωσική Επανάσταση τους διώχνει από τη γη τους, εκείνη τους ακολουθεί, πρώτα στην Οδησσό κι ύστερα στο Παρίσι. Εκεί, σ' ένα μικρό διαμέρισμα, οι εξόριστοι, γυρίζουν γύρω γύρω σαν τις μύγες του φθινοπώρου... Η μεγάλη Ιστορία που σαρώνει τη μικρή ιστορία του καθενός μας. Οι άνθρωποι σαν φύλλα στον άνεμο, σ' ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι με τη βαθιά ανθρωπιά της Irene Nemirovsky, που στριφογύρισε κι αυτή σαν μύγα του φθινοπώρου.