ΦΥΣΗ ΓΥΜΝΗ

Η αφήγηση της Χέλγκα Σνάιντερ, είναι η δραματική ιστορία μιας κόρης που δεν ένιωσε ποτέ τη μητρική αγάπη. «Ορφάνεψε» από τα τέσσερά της χρόνια, όταν η μητέρα της εγκατέλειψε σύζυγο και παιδιά για να υπηρετήσει ως δεσμοφύλακας στα στρατόπεδα εξόντωσης των Ναζί.

Γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται.

Ο λαχνός της δεκαεξάχρονης Νόμι Νίκελ είναι μια κοινωνία κλειστή που καταπιέζει ασφυκτικά τα μέλη της. Μια φονταμενταλιστική κοινότητα Μενονιτών, αποκομμένη από τον υπόλοιπο κόσμο, έχει ως μοναδικό σκοπό να κάνει τη ζωή μια προσομοίωση του θανάτου. Αυτός ο δια βίου θάνατος είναι η ζωή της Νόμι, μια ζωή που δεν επέλεξε η ίδια. Η αφόρητη καταπίεση οδηγεί σταδιακά τα μέλη της οικογένειάς της σε απόδραση. Ένα σπίτι όπου όλα τα έπιπλα εξαφανίζονται το ένα μετά το άλλο όπως οι άνθρωποι. Η Νόμι αντιτάσσει στην κατάρρευση του περιβάλλοντός της ένα πνεύμα αναρχικό, γεμάτο νεανικό σφρίγος, και γίνεται η ίδια αφηγήτρια του θεάτρου της ζωής της. Ένα βιβλίο με διάχυτο χιούμορ αλλά και σπαραγμό, που διαβάζεται από την αρχή ως το τέλος με μια ανάσα

«Συμβαίνει οι άνθρωποι να κάθονται και να μου διηγούνται για τις σκληρές μέρες τους, για ταξίδια, αγρύπνια, πείνα.Πρέπει να υπάρχει μια σιωπή στο πρόσωπό μου που τους καθησυχάζει: δε θα τους διακόψω.Οι γυναίκες όχι, απομονώνονται μεταξύ τους για να διηγηθούν. Οι γυναίκες είναι νησιά. Η Ειρήνη δεν έχει θέση ανάμεσά τους ούτε ανάμεσα στους άντρες».Ένα κορίτσι που σώθηκε από δελφίνια στη θάλασσα μεγαλώνει ορφανό σ’ ένα ελληνικό νησί. Τη λένε Ειρήνη, την ημέρα ζει στη στεριά, τη νύχτα σμίγει στη θάλασσα με την αληθινή της οικογένεια. Στα δεκατέσσερά της είναι έγκυος κι εμπιστεύεται την ιστορία της σ’ έναν περαστικό ξένο.