"Εσάς; Τι θα σας έλειπε περισσότερο, αν ήταν να χαθεί για πάντα από τη ζωή σας;" Αυτό αναρωτιέται η διακεκριμένη ανθρωπολόγος Φρανσουάζ Εριτιέ συνθέτοντας σταδιακά ένα μωσαϊκό μικρών προσωπικών "τίποτε". [...] να παρατηρείς το βάδισμα των περαστικών και να κάνεις, τάχα το ψυχολογικό τους προφίλ· να περιμένεις σε ένα υπαίθριο τραπεζάκι καφενείου· να λες στον εαυτό σου ότι πρέπει να κάνεις γυμναστική· να θυμάσαι πότε πότε να παίρνεις μια βαθιά ανάσα [...] ·να πίνεις όταν διψάς πάρα πολύ· να μην ντρέπεσαι ποτέ να είσαι ο εαυτός σου...
Στη σύγχρονη επιταγή "Μπορείς και δικαιούσαι να τα έχεις όλα" ο Αλντό Ναουρί αντιτάσσει: "Δεν μπορείς να τα έχεις όλα, αλλά μπορείς να παλέψεις για να έχεις όσο το δυνατόν περισσότερα". Στα συνεχή "ναι" των γονιών που διαλύουν τον ατομικό ψυχισμό και τον κοινωνικό ιστό αντιπαραβάλλει ένα "όχι" που καταφάσκει στη ζωή!
Ένα βιβλίο καθρέφτης της εποχής του μεσοπολέμου. Ένα διαμάντι της κλασικής λογοτεχνίας με αυτοβιογραφικά στοιχεία της εβραίας συγγραφέα, που θανατώθηκε στα τριάντα εννέα της χρόνια, αλλά πρόλαβε ν' αφήσει πίσω της έναν θησαυρό.
Η ζωή του Τσέχωφ υπήρξε σύντομη: η αρρώστια τον πήρε πρόωρα. Το ίδιο πρόωρα χάθηκε και η βιογράφος του, παρότι η αρρώστια που την πήρε δεν μαινόταν μέσα της αλλά πάνω από τον κόσμο.
Μπορεί, άραγε, το καθημερινό και οικείο να πάψει να αποτελεί έρημη χώρα της σεξουαλικής επιθυμίας, και να μετατραπεί σε θερμοκήπιο των πιο σπάνιων λουλουδιών του ερωτικού πάθους;