Ξυπνάς, δεν βλέπεις το τραπέζι πουθενά. Μάλλον το 'φαγες κι αυτό χτες βράδυ! Φτου κι απ' την αρχή: δίαιτα. Θα τα καταφέρεις αυτή τη φορά; Μάλλον όχι, μάλλον ναι... Ξεκινάς το ταξίδι, φτάνεις στον προορισμό σου... όμως, κάποιοι συνεπιβάτες σου έχουν φύγει. Είναι αυτοί που πάντα αρέσκονταν να σε βλέπουν στην αφετηρία.
Η μεγάλη Ιστορία που σαρώνει τη μικρή ιστορία του καθενός μας. Οι άνθρωποι σαν φύλλα στον άνεμο, σ' ένα μικρό λογοτεχνικό διαμάντι με τη βαθιά ανθρωπιά της Irene Nemirovsky.
Ο Massimo Recalcati διερευνά εδώ ένα θέμα-κλειδί της θεωρίας του Λακάν: την επιθυμία και τα αινίγματά της. Είναι σαν να βρισκόμαστε σε μια γκαλερί με πορτρέτα, στα οποία απεικονίζονται τα διάφορα πρόσωπα της ανθρώπινης επιθυμίας: η ζηλόφθονη επιθυμία, η επιθυμία του Άλλου, η επιθυμία του τίποτα, η επιθυμία και το άγχος, η σεξουαλική επιθυμία, η ερωτική επιθυμία, η επιθυμία θανάτου, η επιθυμία του αναλυτή.
γλυκόπικρος, παραληρηματικός μονόλογος ενός ετοιμοθάνατου που μπροστά στη γυναίκα του ανασύρει μνήμες, προβαίνει σε αποκαλύψεις, μπερδεύει ψέματα κι αλήθειες, φοβάται, αυτοσαρκάζεται, ζηλεύει, ενθουσιάζεται, προκαλεί, στοχάζεται.
Τη «Φύση Γυμνή» την αφουγκράστηκα. Είναι μια θεολογική αφήγηση: αν ο κόσμος και τα ζώντα πλάσματα είναι δημιουργήματα μιας θεότητας, τότε αναγκαστικά κάθε αφήγηση είναι το ίδιο.
Ο ψυχαναλυτής Massimo Recalcati εξηγεί γιατί η απουσία της μητέρας είναι εξίσου σημαντική με την παρουσία της.
Ένα αγόρι ψάχνει να βρει μια απάντηση που βασανίζει μικρούς και μεγάλους καθώς αφορά το βαρύ παρελθόν του δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου. Μπορεί οι μεγάλοι να μην μιλάνε πια για το παρελθόν, αλλά το αγόρι το νιώθει πάνω του νωπό και διψάει για μια απάντηση.
Το μέστωμα του αγοριού που γίνεται άντρας, βιώνοντας πολέμους, επαναστάσεις, φιλίες, αγάπες, μεγάλες απώλειες και μικρές νίκες.
Με τον όρο σύμπλεγμα του Τηλέμαχου ο Massimo Recalcati επιχειρεί να προσεγγίσει την καινούρια μορφή δυσφορίας των νέων σε μια εποχή κατά την οποία η συμβολική εξουσία του πατέρα έχει χάσει το εκτόπισμά της.
Τι είναι αυτό που καθορίζει τον νικητή σε μια σκληρή μονομαχία αν όχι το βάρος μιας πεταλούδας; Έτσι συμβαίνει και σε αυτή τη νουβέλα όπου μονομάχοι είναι ένας κυνηγός και ένα αγριόγιδο. Μια νουβέλα βαθιά συμβολική, με φόντο τη σχέση του ανθρώπου με τη φύση και τον θάνατο.
Η σοφή γερόντισσα του μύθου. Με ποιον τρόπο είναι επικίνδυνη; Mε ποιον τρόπο είναι σοφή; Έχει δοκιμαστεί βαριά. Ξαναγεννιέται. Διδάσκει τις νεότερες να κάνουν το ίδιο. Να προσθέσουν τόλμη. Να προσθέσουν χορό. Όταν ένας ζει αληθινά ζούνε κι οι υπόλοιποι.
Κατάλαβα ότι η αναπηρία και οι πληγές ήταν σαν αποσκευές που έσερνα πάνω σε ένα καρότσι. Έβλεπα το σώμα μου πάνω στο καρότσι και δεν είχα παρά να το μεταφέρω. Στο κάτω κάτω, αν κάποιος περιγελά ό,τι υπάρχει πάνω στο καρότσι δεν είναι δικό μου πρόβλημα. Το πρόβλημά μου, το χρέος μου, η δουλειά μου είναι να μεταφέρω το καρότσι με αγάπη.