Ο χωρισμός μητέρας- κόρης είναι δυσκολότερος όταν υπάρχει αγάπη παρά όταν υπάρχει μίσος

Στο έργο της Helga Schneider, Άσε με να φύγω μητέρα, η συγγραφέας επισκέπτεται μετά από είκοσι χρόνια τη μητέρα της σε μια πανσιόν για ηλικιωμένους. Τους είχε εγκαταλείψει, εκείνη και τον μικρότερο αδερφό της για να γίνει δεσμοφύλακας σε ένα από τα πιο σκληρά στρατόπεδα συγκέντρωσης.  

Η συνάντησή τους εκτυλίσσεται σε μια από τις δυσκολότερες συναντήσεις μάνας-κόρης αφού η μητέρα δεν είναι πια η μητέρα αλλά μια αμετανόητη ναζί. O ναρκισσισμός και η αλαζονεία έχει διεισδύσει και έχει οριστικά καταστρέψει τη σχέση τους. «θα ήθελα να την πω Mutti, μα η λέξη μένει αιχμάλωτη μέσα μου, δε λέει να βγει». Το βασικό της πρόβλημα όμως είναι ότι δυσκολεύεται να την αποχωριστεί καθώς είναι μια μητέρα βουτηγμένη μέσα στον καθολικό Νόμο. Το συναίσθημα του μίσους είναι πια κυρίαρχο και ο χωρισμός θα γίνει αποπνικτικός. Γιατί όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Λακάν το μίσος είναι μια «καριέρα χωρίς τέλος».

Η μητέρα οφείλει να απωλέσει ένα μέρος του «είναι» της. Διαφορετικά η μητρική κληρονομιά θα είναι βάρος. Η κόρη πρέπει να μπορεί να βιώσει τόσο την παρουσία της μητέρας όσο και την απουσία της. Άσε με να φύγω μητέρα είναι η έκκληση της Helga Schneider, η έκκληση κάθε κόρης που η μητρική κληρονομιά κατέστη βάρος. Γιατί ο χωρισμός είναι δυσκολότερος όταν υπάρχει αγάπη παρά όταν υπάρχει μίσος. Και αγάπη σημαίνει ότι είμαι έτοιμος να παραδώσω ένα μέρος του είναι μου.

(Μάσσιμο Ρεκαλκάτι, Τα χέρια της μητέρας, μτφρ. Χρήστος Πονηρός- Helga Schneider, Άσε με να φύγω μητέρα, μτφρ. Άννα Παπασταύρου).